Մի քանի տարի առաջ տղաս ծանոթացավ գյուղից մի գեղեցիկ աղջկա հետ։ Նա սովորում էր մեր քաղաքի համալսարանում։
Նրանք սիրահարվեցին ու որոշեցին ամուսնանալ։
Իսկ հարսանիքից հետո նրանք տեղափոխվեցին մեզ մոտ ապրելու։ Ես սիրում եմ իմ հարսին, ինչպես իմ սեփական աղջկան։ Աղջիկը շատ կիրթ է, պարկեշտ ու շատ է սիրում որդուս։ Բայց նրա ծնողները շատ հետաքրքիր մարդիկ են։
Երիտասարդներն ամուսնանալուց և մեզ մոտ տեղափոխվելուց անմիջապես հետո նրանք հաճախակի հյուրեր դարձան։
Կամ ուզում են տոները մեզ հետ նշել, կամ քաղաքում են եղել ու որոշել են գալ: Եվ միշտ նրանց ժամանումը մի քանի օր էր տևում: Բացի այդ, ամեն անգամ, երբ գալիս էին, չգիտես ինչու, իրենց հետ բերում էին կամ ինչ որ ընկերոջ, կամ բարեկամի։
Ես ոչինչ չէի ասում հարսիս, քանի որ վա խենում էի վի րավորել հարսիս։ Կարծում էի, որ մի օր կհասկանան: Բայց իրենց վերջին այցելության ժամանակ նրանք գերազանցեցին իրենց և մեզ ասացին հետևյալը.
շուտով մեր կրտսեր աղջիկը կավարտի դպրոցը և կգնա քոլեջ, և նա կապրի ձեր տանը: Երբ ես սա լսեցի, զայ րույթից կորցրի ինձ: Այս անգամ հաստատ որոշեցի, որ դա այդպես չեմ թողնի ու հարսիս մոր հետ կխոսեմ։
Բայց հարսս ինձնից առաջ ընկավ ու ասաց. Սիրելի՛ ծնողներ, երբ քույրս գա սովորելու, նա ինձ պես կապրի հանրակացարանում։ Իմ սկեսուրն ու սկեսրայրը հիանալի մարդիկ են,
բայց սա նրանց տունն է: Եվ կածում եմ, որ ճիշտ կլինի, որ քույրս տեղավորվի հանրակացարանում: Խնդրում եմ, փակենք այս թեման և ենթադրենք, որ այս խոսակցությունը չի կայացել։ Դրանից հետո նրանք սկսեցին ավելի քիչ այցելել և իրենց ավելի համեստ էին պահում։ Այսպիսին է իմ խելացի հարսիկը: