Ծնողներս չէին հավանում ընտրյալիս․ Նրանք անգամ հարսանիքիս չներկայացան, միայն նրա համար, որ ապագա ամուսինս․․․
Այն օրը, երբ մենք ծանոթացանք, օրս վատ էր սկս վել։ Սկզբում չէի լսել զարթուցիչի ձայնը, հետո մոռացել էի անջատել ջուրը, ու-շացել էի ավտոբուսից։ Անհույս կանգնած էի կան գառում՝ հասկանալով, որ կուշանամ աշխատանքից, եթե մի բան չձեռ նարկեմ։ Տաքսի գտնել չէի կարո ղանում, այնպես որ ստիպ ված եղա պատա հական մեքենա կանգնեց նել։ Գիտեմ, որ այդպես չի կարելի, բայց այդ պահին լավ չէի գիտակցում։
Շուտով մի մեքենա արգելակեց, և ես արագ թռա մեջը։ Բացատրեցի, թե ուր եմ գնում, բայց ինձ չհաս կացան։ Հետո ես հեռախո-սով ցույց տվեցի քար տեզի վրա և մենք գնացինք։ Վա րորդն ամբողջ ճանա պարհին հայ ացք էր գցում ինձ վրա, բայց ոչինչ չէր ասում։ Երբ ինձ տեղ հասցրեցին, փորձեցի վճարել, բայց տղամարդը միայն տարավ մի կողմ ձեռքս և գլխով ասաց «ոչ»։
Ես առա վոտյան այնքան էի հոգնել, որ աշխատ ավայրում ամբողջ օրը երա զում էր տուն գնա լու մասին։ Երբ դուրս եկա, տեսա այն նույն երիտա սարդին, ով ինձ օգնեց առա վոտյան։ Նա մոտե ցավ ինձ, մի երկտող ու ծաղ կեփունջ էր բերել։ Ես բացեցի նա-մակը, իսկ մեջը գրված էր, որ իր անունը Արմեն է, և ինքը խուլ ու համր է, կարողանում է կարդալ շուրթերի միջոցով։ Ես չէի հաս-կանում, արդյո՞ք դա կատակ էր․․․ շփոթված էի, և ուղղակի պտտվեցի ու վա զելով հեռացա, նույնիսկ ծաղիկ ները չվերցրեցի։
Եթե նա որոշել էր կատակել, բոլո րովին ծիծաղելի չէր, իսկ եթե լուրջ էր, ինձ պետք չէին նման հարաբերութ յուններ։ Իսկ եթե պետք էին․․․Նա չհանձնվեց։ 2 շաբաթ ամեն օր գալիս էր իմ աշխատավայրի մոտ։ Ի վերջո հանձնվեցի, համաձայնվեցի հետը սրճարան գնալ։Իրականում նա հետաքրքիր մարդ էր։ Ուշադիր նայում էր շուրթերիս։ Ես խոսում էի, իսկ նա պատասխանում էր սմարթֆոնով։ Դա այնքան էլ հարմար չէր, բայց միակ ելքն էր։
4 ամիս անց Արմենն ինձ ամուսնության առաջարկություն արեց․ ես եր ջանիկ էի։Ծնողներիս ու ընկերներիս հետ ծանոթությունն ամենածանրն էր։ Մայրս ու հայրս դժվարությամբ էին ընդունում նրան, ամեն օր փոր ձում էին ինձ հետ պահել կայացրած որոշու-մից։ Բոլորին հուզում էր միայն այն, որ Արմենը խուլ ու համր է, սակայն ոչ ոք ուշադրություն չէր դարձնում նրա մարդկային հատ-կություններին։ Ի վերջո, ծնողներս հրաժարվեցին գալ մեր հարսանիքիս, ասացին, որ ես դավաճան եմ։
Հիմա մենք ունենք որդի, արդեն 5 տարեկան է, հիանալի տիրապետում է ժեստերի լեզվին, հոր հետ շփվում է առանց խոչընդոտ-ների։ Բարեբախտաբար, երեխաս չունի լոսղության կամ խոսքի հետ կապված որևէ խնդիրներ։Թոռան ծնվելուց հետո ծնողներս մեզ հետ մտերմանալու փորձեր սկսեցին անել, բայց Արմենի հետ դեռ չեն կարողանում շփվել։ Հույս ունեմ, որ դա էլ է ժամանա-կավոր։